Regressietherapie gaf het antwoord

Toen ik erachter kwam was ik 25 jaar. Ik heb het een paar jaar daarvoor gehoord via regressie therapie. Maar nooit de link gelegd met hoe ik me voelde. Mijn psycholoog zei dat mijn therapie voorbij was en dat ik het zelf wel kon. Zo voelde het totaal niet. In een paniekmoment met mijn moeder gebeld en die vroeg ben je niet één van een tweeling. Ik heb het haar wel vertelt na die regressie maar was blijkbaar niet het juiste moment voor ons alle twee. Ik ben gaan googlen en het voelde zo goed. Het klopte. Het boek van Aranka heb ik in één dag uitgelezen.

Drama in de moederschoot en Twee hondjes

Tweeënvijftig was ik toen ik het ontdekte. Een jaar of twee eerder had ik al het boek ‘Drama in de moederschoot’ gelezen, herkende mij er volledig in, maar er was al zoveel te verwerken. En toen kwam het in korte tijd weer twee keer langs. Na het boek van Aranka wist ik het zeker. Ik ben nu 53.
Als kleuter liep ik altijd met ‘mijn zusje’ aan de hand. Mijn moeder dacht dat ik uit eenzaamheid een denkbeeldig vriendinnetje had bedacht. Later vertelde ze dat ze in het begin van de zwangerschap een bloeding heeft gehad.

Via mijn eigen kind die AT is erachter gekomen

* Mijn jongste dochter, daar had ik al in een vroeg stadium echo’s van en zagen ze twee kindjes. Na drie maanden zwanger te zijn waren het er ineens geen twee meer maar één. Toen ze ongeveer 20 jaar was las ik er wat over en kon je de kenmerken opzoeken. Dat heb ik gedaan. En wat een openbaring! Ik herkende ineens ook helemaal mijzelf hierin.

* Ik was 44, ben nu 46. Ik wist dat mijn jongste dochter haar tweelinghelft in de baarmoeder heeft verloren en wist dat dit iets met haar moest doen. Maar wat? Acht jaar later stuit ik “per ongeluk” op een artikel, met daarin een verwijzing naar Aranka haar site. Daar las ik het lijstje met punten die bij een AT passen en ik wist toen eigenlijk wel zeker dat ik ook een AT ben. Bij navraag aan mijn moeder bleek zij inderdaad in de zwangerschap een bloeding te hebben gehad. Maar ik bleek er nog te zitten zei ze vrolijk. Ik ben toen van 99% zekerheid naar 100 % gegaan!

Eigenlijk diep van binnen altijd al geweten

Het bewuste besef kwam niet in één keer. Eigenlijk wist ik het altijd al wel, maar dat zal voor meer mensen gelden. Het kreeg pas echt ruimte toen ik de dood van mijn vader wat meer een plek had gegeven. (Dit jaar zeven jaar geleden.)

Miskraam

In mijn hart heb ik het altijd wel al geweten. Maar sinds 2015, toen ik 19 was kreeg ik de bevestiging door schriftjes die mijn moeder had bijgehouden tijdens de zwangerschap. Met onder andere haar beleving en papieren van de dokter etc. Er stond iets over een vermoedelijke miskraam, maar dat ze blij waren dat ik er nog zat, al dacht de gynaecoloog wel dat er iets te zien was van een leeg vruchtzakje of iets dergelijks. Dus dat was wel de bevestiging voor mij. Mijn moeder heeft er nooit meer bij stil gestaan eigenlijk, want ik was er.

Tweede placenta

Bij de geboorte kwam er nog een placenta mee, waarop de arts tegen mijn moeder had gezegd; ” Mevrouw, u heeft een tweeling gehad.” Wat voor impact het op mijn leven heeft gehad, ben ik pas vier jaar (okt 2013) geleden achter gekomen tijdens een voetreflex behandeling in mijn detox week. Ik was toen 39. Dat het een zusje was ben ik te weten gekomen tijdens een regressie sessie.

Vermoed een zusje maar voel twijfel

Je zou kunnen zeggen dat ik het eigenlijk al mijn hele leven weet. Ik weet het namelijk al vanaf mijn 6e of 7e. Dit omdat mijn moeder me toen vertelde dat ze gedeeltelijk een miskraam heeft gehad (zij weet de data dus ook nog exact).
Echter pas sinds één jaar, vanaf ongeveer mijn 17e, realiseer ik mij wat dit met mijn leven heeft gedaan, ondanks dat ik als kind altijd al aan het communiceren was met mijn zusje. Ik vermoed een zusje, vind het lastig om dit te bevestigen omdat er ook ruis met mij is naar mannen en jongens toe. Maar ergens twijfel ik omdat ik al zo lang als ik bewust kan nadenken opzoek ben naar aansluiting bij een man of een jongen (zonder hier iets seksueels aan te koppelen, meer puur voor aanwezigheid en veiligheid). Ik vraag me af waar die fascinatie vandaan komt.

Via therapie of opstelling achter gekomen

Toen ik 29 was ontdekte ik het. Ik liep bij een kinesiologe, zij kaartte de term aan, maar ze legde het verder niet uit. Bij mij bleef die term hangen, Google bood de uitkomst en bij alles wat ik las voelde ik dat het klopte! Het ongeloof kwam af en toe toch weer even om de hoek kijken, maar ik wist diep van binnen dat het klopte.

Bloeding

Op mijn 36-ste kwam ik erachter via een individuele opstelling die over mijn geboorte ging. En vijf en een half jaar geleden had ik een bloeding in het begin van mijn tweede zwangerschap, maar ‘het kindje zat er nog hoor’. Ondanks dat ik dus wist dat mijn tweede zoon een AT is en we daar ook actief mee aan de slag zijn gegaan, was ik toen nog niet klaar voor de link met mezelf. En ondertussen is, na dus onze middelste zijn AT zijn en dat van mij, ook mijn man zijn ‘ontdekking’ nu as-we-speak pas aan het gebeuren – ik herken alles in hem van een één-eiige AT. Ieder op zijn tijd dus .

Ik wilde er nog niet aan

Zo ongeveer drie jaar weet ik het nu. Ik kreeg het eerst te horen bij een familie opstelling, toen wist ik wel dat het klopte maar wilde ik het nog niet echt horen. Daarna via iemand die aura readings doet en ook nog via een spiritueel geleid project waarbij ik ook de verloren tweeling behandeling ontving waardoor ik de pijn herbeleeft heb en grotendeels heb kunnen loslaten. Dit was wel reden voor een burn out omdat die emoties zo heftig waren!
Nu weet ik zeker dat het klopt en vind ik het een fijne gedachte dat ik eigenlijk niet alleen ben geweest, al is het gemis er nog wel altijd maar de immense leegte die voel ik niet meer. Dus mijn eenzaamheid is door het nogmaals beleven van die emoties opgelost.
Ik heb mijn moeder wel eens gevaagd of er een bloeding is geweest maar zij zegt van niet, dus er zijn verder geen aanwijzingen en mijn ouders weten niet van mijn ontdekking.