EEN GAT IN JE GEHEUGEN

De afgelopen elf jaar krijg ik geregeld de vraag van mensen of de tijd die je samen in de buik van je moeder bent geweest als tweeling zijnde invloed heeft op je gevoel. Het antwoord had ik wel, maar gek genoeg had ik er niet echt een goede verklaring voor. Tot het mij op een ochtend ineens duidelijk werd hoe dit waarschijnlijk zit waardoor dit gat in je geheugen wordt bepaald.

De lengte van samenzijn heeft effect op jouw leven

Allereerst natuurlijk antwoord op de vraag. Ja, de lengte van samenzijn met je tweelinghelft heeft absoluut effect op jouw verdere leven en je herinneringen aan hoe het ooit was. En niet zoals je zelf wellicht zou denken: Hoe langer samen hoe meer last jij er van hebt.
Het tegendeel is waar. Juist hoe korter je samen bent geweest hoe meer het je hindert om stappen te zetten in de juiste richting. Hoe vreemd het misschien ook klinkt maar, op het moment dat jouw tweelinghelft je vroeg in de zwangerschap verlaat heeft dat een groter effect op jou als overlevende dan wanneer jullie negen maanden samen zijn geweest en de ander bijvoorbeeld vlak voor of na de bevalling sterft.

Hoe komt dat nu?

Ik wil dit graag uitleggen aan de hand van een voorbeeld dat waarschijnlijk voor meer mensen is te begrijpen.
Stel je bent een jaar of vier en je vader komt te overlijden. De herinneringen die je aan hem hebt zijn van korte duur, je hebt hem tenslotte maar vier jaar van je leven mogen kennen. Dat betekent dat je het vooral van verhalen van de mensen om je heen moet hebben om een beeld te vormen. Maar een mens zit ook nog eens zo in elkaar dat we een plaatje graag zélf compleet maken. En dat doen we in veel gevallen niet altijd objectief maar rooskleuriger dan de werkelijkheid zou zijn (vraag is of dat erg is). Je maakt een voor jou zo veel mogelijk een kloppend en passend beeld.

Een realistisch beeld

Wat nu als je vader overlijd als jij een jaar of vijftig bent? Dan heb je hem een heel groot deel van je leven bewust meegemaakt. Met al zijn mooie maar ook minder mooie kanten. Het beeld dat je hebt van hem als persoon daarvan zou je kunnen zeggen dat het meer klopt met de werkelijkheid. Het is redelijk realistisch en niet onbelangrijk, het is jouw beeld. Daarnaast heb jij je als individu zijnde los kunnen maken van zijn energie zoals de bedoeling is in het leven (als jong kind vereenzelvigen we ons nog met onze omgeving).

Herinneringen die je hebt zijn uitermate vaag

Terug naar het verliezen van je tweelinghelft in de baarmoeder.
Stel dat jullie tot het eind toe samen zijn geweest, dan ben je relatief lang samen geweest. Je bent samen gegroeid, hebt lange tijd samen kunnen spelen. Je zou kunnen zeggen dat je al een aardig beeld hebt kunnen vormen van je tweelinghelft. En er is al tijd geweest om langzaam te wennen aan het idee dat jullie twee individuen zijn (en niet één).
Maar wat nu als de ander al voor het eind van het eerste trimester overlijdt? Dan is je bewustzijn nog nauwelijks gevuld met herinneringen. De herinneringen die je hebt zijn uitermate vaag en ontastbaar. En het voelde nog heel erg als een eenheid, één geheel.

Een compleet plaatje graag!

Dit bovenstaande laatste beeld zorgt er voor dat iemand een onaf beeld heeft van de ander. Het plaatje is niet compleet en dat is iets wat wij mensen, zeker alleengeboren tweelingen, niet fijn vinden. Wij houden van complete beelden. En als het beeld niet compleet is of niet klopt, dan maken we het compleet. Ieder ontbrekend stukje willen we opvullen. En zo kan het zijn dat je een beeld gaat vormen van de ander wat niet klopt met hoe de werkelijkheid zou zijn geweest. De vraag is of dat erg is, dat je een beeld ‘verzint’. Belangrijker is dat jij voor jezelf een script hebt wat goed voelt. (En negen van de tien keer zit je dichter bij de waarheid dan je zelf voor mogelijk houdt.)

Hoe korter samen hoe groter het gat in je geheugen

Het gemis, het verlangen, de nieuwsgierigheid naar de ander is groter op het moment dat jullie heel vroeg zijn gescheiden van elkaar. Het beeld wat je hebt kunnen vormen is nog incompleter dan wanneer je langer samen zou zijn geweest.
Hoe korter samen hoe groter het gat in je geheugen zeg maar. En dat gat zorgt ervoor dat je meer klachten kan ervaren in het hier en nu dan iemand die zijn of haar tweelinghelft later in de zwangerschap is verloren. Ook dan zijn er nog heel veel klachten die voor de buitenwereld onverklaarbaar zijn. Maar minder en anders dan wanneer je heel vroeg van elkaar bent gescheiden.

Het missen van de ander (en nog heel veel andere kenmerken), wat dus nog veel extremer is bij een verlies in het eerste trimester, is vanuit dit voorbeeld hopelijk beter te begrijpen.

Heb je behoefte om dit voor jezelf uit te zoeken en het een plek te geven? Dan ben je van harte welkom om een eerste afspraak in te plannen. Dat kan overigens gemakkelijk via mijn online agenda. We kunnen via een systemische opstelling kijken hoe jouw energie verstrikt is met de energie van je twee- of meerlinghelft. Daarnaast kunnen we middels een Havening sessie de belemmerende emoties verwijderen.

© Aranka Reeuwijk

 

Ps. Dit verhaal is samen met nog 47 andere verhalen gebundeld in het boek Alleen Verder.