Genderidentiteit en het onzichtbare verlies

Een zoektocht dieper dan je misschien denkt

Voel jij je wel thuis in je lichaam?
Het is een grote vraag. En misschien eentje die je niet vaak hardop stelt. Toch zijn er misschien momenten waarop het voor jou wringt. Momenten waarop je je afvraagt: klopt dit leven eigenlijk wel bij mij? Niet omdat je per se anders wílt zijn, maar omdat je je al zo lang anders vóelt.
Misschien ben je al jaren onderweg in je zoektocht naar jezelf. Misschien sta je pas aan het begin. Maar ergens voel je dat er iets niet klopt, of niet compleet is. En dat gevoel laat zich lastig vangen in woorden.

Als je met twee begon, maar alleen verder ging

In mijn praktijk begeleid ik al ruim twaalf jaar mensen die alleen zijn geboren, maar ooit deel uitmaakten van een twee- of meerling. Ze weten dit niet altijd bewust. Soms komt het pas naar boven in een opstelling of een lichaamsgerichte sessie. Maar vaak is er al jaren een vaag besef. Een gevoel van gemis dat nergens echt thuishoort.
Bij sommige van deze mensen speelt ook verwarring over hun identiteit. Soms in wie ze zijn en wat bij hun hoort, maar soms ook in hoe ze zich voelen qua gender. Niet iedereen herkent zich volledig in het lichaam waarin ze leven. Of voelt zich diep vanbinnen anders dan wat van buiten zichtbaar is.
En dan komt die vraag: zou het kunnen dat het verlies van een tweelinghelft daarin een rol speelt?
We weten het niet zeker. Maar het idee is niet nieuw. Er zijn theorieën die suggereren dat het verlies van een tweelinghelft zich niet alleen emotioneel, maar ook energetisch en lichamelijk kan uiten. Wat als je altijd gespiegeld bent geweest aan een ander? En wat als je zonder die spiegel bent verder gegaan, zonder te weten dat hij of zij ooit zo dichtbij was?

Geen zekerheden, wel vragen die er mogen zijn

Gender is een complex en persoonlijk thema. Er zijn zoveel lagen: biologisch, sociaal, psychologisch en spiritueel. Geen enkel antwoord past op iedereen. En dat hoeft ook niet.
Maar wat als we dit thema -het mogelijke verband tussen tweelingverlies en genderidentiteit- vaker zouden benoemen? Niet als stellige verklaring dat er een verband ís, maar als mogelijkheid.
Als uitnodiging tot onderzoek. Omdat het bij sommigen iets wakker maakt. Omdat herkenning soms precies dát in beweging zet wat jarenlang vastzat.
Misschien geldt dat voor jou. Misschien ook niet. Maar als het iets in jou raakt, dan mag je dat serieus nemen en gaan onderzoeken.

Het lichaam vergeet niet

Er is een kans dat je iets mist wat je nooit bewust hebt gekend. Dat je lichaam zich herinnert wat jouw hoofd nooit heeft geweten. En dat dat herinneren zich uit in gevoelens van verwarring, onthechting of innerlijke onrust.
Niet omdat er iets mis is met jou. Maar omdat je ooit verbonden was en dat gemis nog voelbaar is.

In gesprekken met cliënten hoor ik regelmatig zinnen als:

• “Ik voel me vrouw, maar het klopt niet helemaal want ik voel me ook vaak ‘one of the guys.”

• “Er lijkt iets in mij te zitten dat niet van mij is.”

• “Alsof ik voortdurend een ander moet zijn om mezelf te kunnen zijn.”

Het zijn woorden vol verwarring, maar ook vol verlangen naar helderheid. Om helderheid te krijgen in wie ze zijn, wat van hun is en wat mogelijk bij hun tweelinghelft hoort.

Een voorzichtig open deurtje

Deze blog is geen verklaring. Geen conclusie. Alleen een voorzichtig open deurtje.
Een uitnodiging om ruimte te maken voor dit onderwerp en voor de vraag: wat als…
En om te voelen wat die vraag met je doet.

Soms begint heling niet met weten, maar met durven voelen.
Durven stilstaan bij iets wat je nog niet kunt plaatsen, maar wel al je hele leven meedraagt.

Woensdag 7 mei om 20:00 uur ben je welkom in de zoomcall om over dit onderwerp te praten.
Ontvang je de nieuwsbrief dan ontvang je automatisch een link hiervoor.

©Aranka Reeuwijk