NON-VERBALE COMMUNICATIE

Je hebt iets in je hoofd, wilt dit graag delen met een ander, maar het lukt je niet om het goed te verwoorden.
Of je voelt je niet zo lekker en de ander gaat vragen wat er is, terwijl jij denkt ‘dat zie je toch?! Dat hoef ik toch niet uit te leggen?’
Soms word je zo moe van al dat uit moeten leggen. Begrepen de andere mensen om je heen jou maar wat makkelijker zonder woorden. Non verbale communicatie….. het blijkt een lastig fenomeen.

Communiceren zonder woorden

Het is iets wat alle levende wezens op aarde doen. Eigenlijk is de mens de enige die (Soms heel veel) woorden gebruikt om duidelijk te maken wat die wil. En toch, terwijl je denkt dat al die woorden zin hebben, zonder dat je je dit misschien realiseert, is bij contact tussen mensen de non verbale communicatie belangrijker dan het gebruik van woorden. Non verbale communicatie gaat sneller, is krachtiger en liegt nooit. Het behelst ongeveer 80% van de communicatie. Toch durven veel mensen er niet op te vertrouwen en gebruiken liever woorden dan gevoelens.

En dat is jammer, omdat juist deze manier van communiceren zo prettig kan zijn. Baby’s zijn er al heel goed in, kinderen ‘luisteren’ naar de signalen die hun ouders overbrengen via hun lichaam en gebaren. Dieren doen niet anders! En mocht je denken dat non verbaal communiceren ophoudt in de kindertijd; overal om je heen zijn mensen die, zij het onbewust, jouw lichaamssignalen oppikken en daar informatie uit halen. En dat doe je zelf ook, alleen, jij bent je hier ook heel vaak niet (meer) bewust van.

Waarom nu een blog over non verbale communicatie?

Omdat juist onder tweelingen deze manier van met elkaar ‘praten’ heel sterk is ontwikkeld. Bij levende tweelingkinderen zie je al op jonge leeftijd dat ze hun eigen gewoontes en taaltje hebben ontwikkeld die niemand anders snapt, maar zij begrijpen elkaar feilloos.
Juist naast dit eigen taaltje voelen ze elkaar aan zonder woorden. Een telepathisch contact die zelfs op grote afstand werkt.
Twee- of meerlingen hebben al contact met elkaar als ze nog in de buik van de moeder zitten, uiteraard is dat helemaal zonder woorden. Ze zijn zich bewust van de ander en kunnen zelfs spelen met elkaar. Het is natuurlijk lastig om hier onderzoek naar te doen om te achterhalen wát ze nu precies doen daar in die buik maar ik ben er van overtuigd dat ze zich bewust zijn van elkaars aanwezigheid, gevoelens en gemoedstoestand. Niet voor niks dat veel alleengeboren tweelingen klachten hebben in hun leven die te herleiden zijn naar deze fase van hun leven.

Aan een half woord genoeg

En dit zonder woorden contact maken met een ander en dat diegene dan precies weet hoe jij ervoor staat, dat is wat alleengeboren tweelingen zich op onbewust niveau nog kunnen herinneren. Dat is iets wat ze toen als heel normaal hebben ervaren en waarvan ze, ook in het huidige leven, verwachten en vanzelfsprekend vinden dat iedereen dit kan. Maar dat is niet zo! Niet ieder mens voelt exact aan hoe jij je voelt en wat er in je koppie om gaat. En ergens snap je dat niet.
Je snapt gewoonweg niet dat je altijd maar alles met woorden moet uitleggen aan een ander. Dat die je niet meteen begrijpt. Tweelingen voelen elkaar feilloos aan, hebben aan een half woord genoeg of maken elkaars zinnen of bewegingen af (dit geldt het meeste voor eeneiige tweelingen). Zonder woorden begrijpen ze hoe de ander zich voelt en waar die behoefte aan heeft.

Gevoelens leren onder woorden te brengen

Echter, jouw tweelinghelft is niet met jou geboren, dus jouw maatje die aan enkel een energetisch signaal genoeg had moet je helaas missen. Dat andere mensen jou niet direct begrijpen, begrijp je niet. Daar komt nog eens bij dat jij zo sensitief bent dat jij anderen wél vaak heel goed aanvoelt zonder ook maar een woord te hebben gewisseld. En dan maak je helaas ook mee dat veel mensen iets anders zeggen dan ze non-verbaal uitstralen; dat maakt je nog meer onzeker dan je al bent.

Jouw uitdaging voor dit leven is om te leren benoemen wat je voelt/ziet/ruikt, wat je denkt, wat je wilt… Je mag gaan begrijpen dat niet iedereen zo sensitief is als jij. Of, in ieder geval hier zich niet zo bewust van is.
Misschien is dat wel een deel van jouw taak hier op aarde. Je eigen gevoelens leren onder woorden te brengen zodat je ook anderen uitdaagt dit te doen.
Is het voor jou heel lastig om te zeggen wat je voelt? Begin dan eerst eens met schrijven. Het is namelijk heel normaal dat het uitspreken van emoties en gevoelens lastig is. Als gevolg van trauma communiceren sommige delen van je brein niet zo goed met elkaar. Het zogenaamde spraakcentrum lijkt te verlammen als jij je moet uitspreken. Schrijven lukt dan vaak wel.
Start dus eerst met opschrijven van wat je voelt. Misschien eerst voor jezelf en pas daarna ook voor anderen.

 

© Aranka Reeuwijk

 

Er zijn op youtube of facebook meerdere filmpjes te vinden van baby-tweelingen die op hun eigen manier communiceren.
Dit filmpje is een mooie, omdat deze twee baby’s weer helemaal terug gaan naar hun ‘buik tijd’ en je een idee krijgt hoe ze nog in de baarmoeder zich onbewust bewust van elkaar waren.