WAAROM ALLEENGEBOREN TWEELINGEN VERZAMELEN

De verborgen betekenis van verzamelen bij alleengeboren tweelingen

Als je merkt dat je steeds weer nieuwe projecten start, maar zelden iets echt afmaakt, of als je huis vol ligt met spullen die ooit “nog wel een keer van pas komen,” dan kan dit een dieper liggende oorzaak hebben. Voor alleengeboren tweelingen (AT), mensen die in de baarmoeder ooit een tweelingbroer of -zus hebben gehad, is het verzamelen en bewaren van spullen een onbewuste link naar hun verlies. Alsof dit verzamelen van (meestal onnodige) ballast hun onzichtbare verhaal van hun gemis en verlies in stand houdt.

Een leegte die gevuld moet worden

Als alleengeboren tweelingen ervaar je veelal een diep, vaak onbewust, gevoel van verlies. Je tweelingbroer of -zus overleed in de baarmoeder, maar hun aanwezigheid is er nog altijd als een soort vage, ongrijpbare schim. Dit gemis laat een leegte achter die moeilijk te benoemen is en kan zich uiten in het verzamelen van spullen, alsof jij op die manier iets tastbaars hebt dat jou herinnert aan wat je verloren bent.

Het verzamelen van spullen  -soms dingen die ogenschijnlijk nutteloos zijn of zelfs “rommel” lijken voor een buitenstaander-  kan een manier zijn om het verleden vast te houden. Net als je tweeling die ooit ruimte innam en uiteindelijk verdween, nemen deze spullen steeds meer ruimte in beslag, ruimte die eigenlijk voor jouzelf bedoeld is. Je probeert hiermee onbewust de herinnering aan je tweeling in stand te houden.

Onvoltooide projecten en het vasthouden van onvoltooide verhalen

Naast het verzamelen van spullen, hebben veel AT ook onafgemaakte projecten. Je start aan iets nieuws vol enthousiasme, maar net als het leven van je tweeling dat vroegtijdig werd afgebroken, eindigen deze projecten vaak halverwege en raken ze vergeten. Het is een onbewuste manier om het onvoltooide proces van verlies steeds opnieuw te herbeleven.

Misschien herken je het: je begint aan een klus, haalt zelfs de benodigde spullen in huis, zet de eerste stap… en daarna blijft het liggen. Die stapel spullen in de hoek is nu niets meer dan een herinnering aan een idee dat nooit voltooid werd, net als het verhaal van je tweelinghelft die niet verder groeide. Voor jou kan deze neiging diep geworteld zijn in het gevoel dat iets altijd blijft liggen, onafgemaakt en wachtend – net zoals je tweeling in je onderbewuste aanwezig blijft als een onvoltooid verhaal.

Het symbolische gewicht van (lege) zakjes

Sommige AT ontwikkelen de gewoonte om allerlei soorten zakjes te verzamelen, of het nu lege plastic zakken zijn, papieren tassen, of stoffen zakjes. Dit lijkt een klein, onbeduidend detail, maar voor jou kunnen deze lege zakken symboliseren wat ooit gevuld was, maar nu leeg is. Lege zakjes kunnen ook wijzen op een tweeling die in een heel vroeg stadium overleed, waarbij er geen tastbare herinnering overbleef, behalve een vage leegte.

Andere AT stoppen deze zakken juist vol met spullen, alsof ze proberen een aanwezigheid te creëren en vast te houden – misschien zelfs een onbewuste poging om hun tweelinghelft in hun leven te laten voortleven.

Loslaten als stap naar heling

Het loslaten van spullen kan een bevrijdende stap zijn. Het kan in eerste instantie moeilijk zijn om dingen weg te doen, omdat het voelt alsof je daarmee ook een deel van je tweelinghelft verliest. Maar bewust loslaten kan ruimte vrijmaken om je eigen leven en identiteit volledig te omarmen. Het hoeft niet in één keer; het begint met kleine stappen, zoals een ritueel van afscheid nemen van voorwerpen die niet langer dienen.

Misschien is het zelfs mogelijk om loslaten te zien als een eerbetoon aan je tweelinghelft. Niet langer gevangen door spullen of onafgemaakte projecten, maar de ruimte in je leven innemen die je zelf verdient. Door bewust aanwezig te zijn in het hier en nu, creër je ruimte voor jezelf – niet om iets verloren te vervangen, maar om volledig jezelf te zijn.

Loslaten is geen einde

Het verzamelen van spullen en onafgemaakte projecten kan een onbewuste manier zijn om je verhaal in stand te houden. Het is jouw manier om de leegte te vullen, om de aanwezigheid van je tweeling symbolisch te bewaren. Het proces van loslaten kan je helpen om te groeien en je eigen ruimte in te nemen, ruimte die alleen voor jou bedoeld is.

Loslaten is geen einde, maar een nieuw begin – een stap naar heling en naar een volledig, eigen verhaal.

©Aranka Reeuwijk
Bovenstaande tekst is, met aanpassingen voor de blog, straks terug te vinden in mijn nieuwe boek.