WAAROM IK WEER ZICHTBAAR MAG ZIJN

…En wat dat ook betekent voor jou als alleengeboren tweeling.

Soms kies je ervoor om even wat stiller te zijn. Niet omdat je niets te zeggen hebt, maar omdat de bedding om het te kunnen zeggen er nog niet helemaal is. Omdat de tijd nog niet helemaal rijp is.
Dat was de afgelopen tijd zo voor mij. Ik was druk. Druk met verbouwen, druk met cliënten en vooral druk met schrijven. Er leefde van alles van binnen in mij -inzichten, woorden, ervaringen- maar zichtbaar zijn vroeg meer dan alleen de juiste vorm.  Ik realiseerde mij ineens dat ik weer wat meer mijn eigen plek mocht (moest!) innemen.

En zoals dat gaat: wat ik zelf doorleef, komt ook terug bij mijn cliënten.
Want als je alleengeboren tweeling bent, is zichtbaarheid vaak een lastig iets.
Je staat gemakkelijk op de plek van de ander. Je bent gewend om te voelen wat de ander nodig heeft, niet om te laten zien wat jij wil. Je houdt jezelf stil en klein omdat het veilig voelt. Bekend. En omdat ergens diep vanbinnen die oude overtuiging zit: ik mag er alleen zijn als ik niet te veel ruimte inneem.

Maar ik kon ineens weer voelen: dit is niet langer waar. Niet voor mij. Niet voor jou.

Waarom zichtbaarheid spannend is voor de alleengeboren tweeling

Voor de buitenwereld lijkt zichtbaar zijn soms iets eenvoudigs. Je laat je zien, je spreekt je uit, je deelt wat je te zeggen hebt. Klaar.
Maar voor een alleengeboren tweeling is die zichtbaarheid beladen. Niet zomaar spannend, maar verweven met iets ouds, iets wat vaak onbewust meespeelt in je systeem.

Je bent ooit begonnen met twee of meer.
Samen op reis.
Verbonden.
En ergens onderweg moest je alleen verder.

Die ervaring -zelfs als je die niet bewust kunt herinneren- leeft door in je lichaam en in je zenuwstelsel. En wat daar vaak is ontstaan, is een diepe aanpassing: ik mag niet te veel ruimte innemen, want dat gaat ten koste van de ander.

Je leert jezelf onbewust: als ik zichtbaar ben, ben ik kwetsbaar. Als ik opval, kan ik opnieuw verliezen. Als ik echt mezelf laat zien, breng ik iets in gevaar; mezelf of de ander.

Zichtbaarheid raakt daarmee aan het thema van bestaansrecht.
Mag ik er zijn, helemaal, in het licht?
Of moet ik me blijven verstoppen in de schaduw van wie er ooit bij me hoorde?

Wat er gebeurt als je niet zichtbaar durft te zijn

Wanneer je jezelf onbewust terugtrekt, blijf je vaak aan de zijlijn staan van je eigen leven. Je bent er wel, maar half. Je voelt veel, ziet veel, begrijpt de ander misschien haarfijn maar je spreekt jezelf niet echt uit. Je houdt je in. Je wacht. Je stem blijft binnen. Je bent onzichtbaar.

Dat kan zich uiten in van alles:
Je zegt ja terwijl je nee bedoelt.
Je geeft ruimte aan de ander, maar vergeet jezelf.
Je deelt je werk niet.
Je schrijft, maar publiceert het niet.
Je weet iets, voelt iets, ziet iets scherper dan veel anderen maar houdt het voor je.

Wat er dan gebeurt, is dat je systeem leegloopt. Niet omdat je te weinig doet, maar omdat je jezelf voortdurend onderdrukt.
Je wordt -chronisch- moe. Terughoudend. Misschien zelfs cynisch over ‘de wereld’ terwijl er diep vanbinnen alleen maar een verlangen leeft: ik wil gezien worden!

En er gebeurt nog iets.
Als jij je waarheid niet uitspreekt, gaan anderen dat voor je doen. En de vraag is dan of dat wel jouw waarheid is.
Ze vullen het verhaal in. Ze duiden zonder nuance.

Dat is ook een reden waarom ik nu weer mijn plek inneem. Omdat het anders wordt ingevuld door stemmen die wel klinken, maar geen bedding of basis hebben. En dat geldt niet alleen voor mij maar ook voor jou.

Zolang jij jezelf niet laat zien, kunnen anderen bepalen wie jij bent. En dat klopt nooit!

Waarom ik besloten heb mijn plek weer in te nemen

Er kwam een moment waarop ik ineens voelde: nu is het tijd. Niet omdat alles af was. Niet omdat ik me er helemaal klaar voor voelde. Maar omdat ik besefte dat wachten op het perfecte moment niet bestaat. En eigenlijk een oude beweging is. Een vorm van loyaliteit aan het verleden, aan wie er niet meer is.

En dus ben ik opnieuw zichtbaar geworden. Eerst door mijn nieuwe boek af te ronden, een proces dat niet alleen schrijven was, maar ook het de wereld in dragen. Lezingen geven. Ook al sta ik graag voor groepen, het organiseren en gaan doen waren weer spannend.

Toen begon het te stromen en kwamen er ineens allerlei ideeën naar boven. Want, waarom was ik nog niet eerder een podcast gestart specifiek voor alleengeboren twee- en meerlingen?!
Het leefde al wel wat langer in mij, maar bleef steeds op de achtergrond. En er wordt online immers al genoeg gedeeld.
Maar dat is precies de reden waarom het nodig, is realiseerde ik mij op een dag. Omdat ik steeds vaker berichten tegenkom die niet altijd overeenkomen met wat ik de afgelopen 13 jaar tegenkom bij alleengeboren twee- en meerlingen.

En eerlijk? Ik voelde ook dat als ík het niet zou doen, anderen het zouden doen.
Zij zouden woorden geven aan iets wat ik diep vanbinnen voel maar dan zonder grond en bedding die ik met al mijn ervaringen heb gevormd. Zonder het veld dat ik ken. En dat bracht iets in beweging:
Ik wil niet langer aan de kant staan terwijl de verhalen die wél verteld moeten worden ondergesneeuwd raken.

Als ik mijn plek niet inneem, vult iemand anders hem.
En dat klopt niet.

Wat er verandert als jij zichtbaar wordt

Zichtbaar worden is geen trucje. Het is een innerlijke verschuiving. Niet iets wat je doet, maar iets wat je toelaat. Het vraagt moed, absoluut. Maar het brengt ook iets terug wat je misschien al lang mist: contact met jezelf.

Als je jezelf durft te laten zien, ga je op je eigen plek staan. Niet die van je verloren tweelinghelft. Niet die van de helper, de stille, de beta. Maar jouw plek.
Wat er dan gebeurt, als jij je plek inneemt? Je adem zakt.
Je blik wordt helderder.
Je stem krijgt bedding, ritme, richting.

Het is niet zo dat alles dan ineens vanzelf gaat. Maar het wordt wel echter. Omdat je dan op aarde komt.
Mensen ontmoeten jou en niet de aangepaste versie.
Je werk voelt meer als jouw werk.
Je relaties worden zuiverder.
En dat ondefinieerbare gevoel van “iets missen” wordt zachter en verdwijnt zelfs.

Zichtbaarheid is geen podium waar je jezelf overschreeuwt. Het is een plek. Jouw plek. Waar jij jezelf mag laten zien met al je facetten.

Conclusie

Ik geloof niet dat we gemaakt zijn om stil te blijven. Om een schaduw van onszelf te leven.
Niet uit voorzichtigheid. Niet uit loyaliteit. En al helemaal niet uit schuld.

Als alleengeboren tweeling heb je misschien lang gedacht dat zichtbaar zijn gevaarlijk is. Dat je alleen mag bestaan als je dienstbaar bent, als je je aanpast, als je ruimte maakt voor wie er niet meer is.

Maar er komt een moment waarop je voelt:
Ik wil niet langer fluisteren in een wereld die schreeuwt.
Ik wil ook meedoen.
Ik wil helder zijn. Zacht én krachtig.
Ik wil mijn plek innemen niet om de ander te vergeten, maar om eindelijk mezelf te ontmoeten.

Voor mij is dat moment nu.
Ik zet een volgende stap voor wat betreft zichtbaarheid in mijn leven.
Mijn nieuwe ‘Twee zielen, één reis’ boek ligt klaar.
De online AT cirkel is een feit.
Mijn podcast is live.
En last but not least is deze ook via Youtube te zien.
Voor volgend jaar hebben wij hier op Les Isles des Reves prachtige retreat weken op de agenda staan.

Misschien voel jij ook dat het tijd is.
Om je plek in te nemen.
Om zichtbaar te zijn.
Niet omdat je iets moet bewijzen. Maar omdat je er al bent.
En omdat het jouw geboorterecht is om je eigen plek in te nemen.

Als jij het niet zegt, zegt iemand anders het voor je.

En dat klopt meestal niet.
Daarom ben ik weer gaan spreken in mijn nieuwe boek Twee zielen, één reis en in mijn podcast, speciaal voor alleengeboren tweelingen.
Omdat het tijd is. Voor helderheid. Voor jouw verhaal. Voor jouw stem.

© Aranka Reeuwijk

Ps. Mocht je voelen dat het ook voor jou tijd is om je plek in te nemen en je stem te laten horen, dan help ik je daar graag bij.
Stuur mij een berichtje via het contactformulier.