ZO BEINVLOEDT OUD VERLIES JOUW GRENZEN EN BOOSHEID

Alleengeboren tweelingen en grenzen aangeven

Je slikt het in. Wéér. Die ene opmerking, die grensoverschrijding, dat gevoel dat iemand nét te dichtbij kwam. Je voelt het wel, ergens diep van binnen, maar het is alsof je lijf niet weet hoe het eruit moet. Boosheid. Je hebt het vaak pas achteraf door. Of je voelt alleen maar dat je moe bent. Leeg. Alsof je in een rol bent gegleden die niet meer van jou is.
En toch… je past je aan. Je glimlacht. Je laat het los. Want ergens in jou zit die oude angst: Als ik écht laat zien wat ik voel, raak ik de ander kwijt.
Voor veel mensen is boosheid lastig. Maar als jij een alleengeboren tweeling bent, zit er nóg iets diepers onder. In jou leeft een oeroud verlies dat je misschien nog niet eens bewust kende. En dat verlies laat sporen na in hoe je je verbindt, hoe je je plek inneemt en vooral: hoe je je grenzen bewaakt.
Jouw woede is geen gevaar. Ze is een richtingaanwijzer. Een kracht die je juist dichter bij jezelf brengt.

Wat is een alleengeboren tweeling en wat maakt hen zo uniek?

Voor mensen die bekend zijn met AT behoeft het geen uitleg. Maar voor als dit nieuw voor je is neem ik je graag even mee.
Een alleengeboren tweeling is iemand die ooit in de baarmoeder een tweelingbroer of -zus heeft gehad, maar die ander is vaak vroeg in de zwangerschap overleden. Vaak zonder dat de moeder of degene die uiteindelijk wel wordt geboren zich daar bewust van was. Toch laat dit verlies sporen achter zowel energetisch, emotioneel en soms ook lichamelijk.

Als alleengeboren tweeling draag je een herinnering aan samenzijn én aan gemis, nog vóór je geboren werd. Dat diepe weten van verbinding maakt je extra gevoelig voor verlies. Hierdoor ben je vaak gericht op harmonie, afgestemd op de ander en geneigd om jezelf weg te cijferen. Juist daardoor kan het uiten van boosheid onveilig voelen: want wat als je daarmee opnieuw iemand kwijtraakt?

Waarom boosheid zo lastig is voor de alleengeboren tweeling

Boos worden voelt voor jou misschien niet als een optie. Alsof het niet past bij wie je bent. Alsof het gevaarlijk is. Onverstandig. Je voelt het wel, die woede die opkomt als iemand over je grenzen gaat, maar je drukt het weg. Je rationaliseert, relativeert, glimlacht het weg. En als je dan toch uitvalt, voel je meteen schuld. Schaamte. Spijt.
Voor de alleengeboren tweeling is boosheid niet zomaar een emotie. Het raakt aan een diepere laag namelijk de angst om opnieuw iemand te verliezen. In de baarmoeder was er een ander. Een deel van jou was afgestemd op die ander. En toen die verbinding wegviel, ontstond een imprint: als ik iets doe waardoor de ander weggaat, ben ik alleen.

Boosheid is expressie. Boosheid zegt: tot hier en niet verder. Maar als je innerlijke systeem is geprogrammeerd op samenblijven tegen elke prijs, dan voelt boosheid als iets wat je moet onderdrukken. Niet omdat je zwak bent. Maar omdat je overleeft via verbinding.

Hoe onderdrukte boosheid jouw grenzen onzichtbaar maakt

Zolang jij je boosheid onderdrukt, ziet de buitenwereld niet waar jouw grens ligt. En, misschien nog belangrijker, jijzelf ook niet. Want je lijf spreekt wel, maar je hoofd is druk met afstemmen, pleasen en zorgen voor harmonie. Op die manier raak je verwijderd van wat je werkelijk voelt.
Wat er dan gebeurt? Je zegt vaker ja dan je zou willen. Je laat mensen te dichtbij komen, of je neemt verantwoordelijkheid voor situaties die niet van jou zijn. Je voelt je uitgeput, maar je weet niet precies waarom. Totdat je lichaam zich begint te roeren: hoofdpijn, buikpijn, spanning in je kaken of schouders. Signalen van je systeem dat het teveel is. Dat je over een grens bent gegaan. Je eigen grens!

Boosheid is van nature een beschermer. Het is de energie die opstaat en zegt: hier stopt het. Maar als jij hebt geleerd dat boosheid gevaarlijk is, of tot afwijzing leidt, dan schakel je die kracht uit. En zonder die kracht worden je grenzen fluisterzacht en nog nauwelijks hoorbaar, zelfs niet meer voor jezelf.

Wat er gebeurt als je boosheid wél toelaat

De eerste keer dat je je boosheid toelaat, voelt het misschien alsof je een verboden deur opent. Alsof je een kamer binnenstapt waar al jaren niemand durfde te komen. Je hart bonkt, je keel klemt, je twijfelt: Mag dit?! Kan ik dit wel?
Maar dan, als je blijft ademen en niet wegrent,  gebeurt er misschien iets magisch. Je voelt dat die boosheid niet vernietigend is. Het wil niet kapotmaken. Jouw boosheid wil beschermen. Wil dat jij gezien wordt. Dat jij ruimte inneemt en dat jij een plek hebt, zonder je in te houden of te verdunnen.

Een cliënt zei ooit na een sessie waarin ze haar woede eindelijk durfde te voelen: “Het was alsof ik mezelf terugriep. Alsof ik tegen het leven zei: ik ben er weer.”
Boosheid en je grenzen aangeven gaat over terugkomen bij jezelf. Over je energie weer laten stromen. Het is de kracht die je ruggengraat geeft. Die je voeten stevig in de aarde zet. Het is jouw innerlijke grensbewaker die zegt: ik mag er zijn, precies zoals ik ben.

Leren om boosheid veilig te uiten

Boosheid hoeft niet beheerst of ingeslikt te worden, het wil enkel gehoord worden. Net zoals blijdschap of verdriet. En boosheid een stem geven kan op een manier die niet beschadigt, maar juist helend is. Voor jou, als alleengeboren tweeling, is het belangrijk dat je een veilige bedding creëert waarin die boosheid mag bestaan.

Begin bij je eigen lichaam. Voel waar de boosheid leeft: je buik, je kaken, je borst, je handen. Adem er eens naartoe.
Schrijf zonder censuur. Laat je pen spreken wat je mond niet durft te zeggen.
Gebruik je stem. Fluister. Grom. Zeg nee. Luister naar wat je stem wil zeggen.
Voel de grens. Niet om uit te leggen, maar om te erkennen.
Na afloop. Houd jezelf vast, spreek jezelf liefdevol toe. Je bent veilig nu. Er is niemand dood gegaan.

Elke keer als jij je boosheid erkent en uit, geef je jouw systeem toestemming om te helen. Dat is wat het betekent om je grenzen aan te geven. Niet met agressie, maar met aanwezigheid. Blijven staan als het spannend wordt.

Leer je woede kennen

Boosheid is niet je vijand, ze is je beschermer. Zeker als je een alleengeboren tweeling bent, kan het lastig zijn om je grenzen aan te geven. De angst voor verlies zit diep. Maar juist daarom is het zo krachtig als jij jouw woede weer leert kennen. Ze wil jou niet van de wereld afsluiten. Ze wil je terugbrengen naar jezelf. En door deze emotie meer en meer toe te laten zul je gaan voelen dat jouw energie meer gaat stromen. Boosheid is niet vernietigend maar juist opbouwend.

© Aranka Reeuwijk

ps. Voel jij dat het tijd is om jouw grenzen helder te maken, zonder strijd en zonder jezelf te verliezen? Dan nodig ik je van harte uit voor een kennismakingsafspraak. Ik loop graag een stukje met je mee als je daar behoefte aan hebt.