Aan twee kanten wel te verstaan

Op een dag schreef ik ergens de tweede helft van juni aan mijn zus “ik trek dit niet meer en zit dicht bij een burn-out”.
Het leven besloot op dat moment dat ik door moest.
En door kón!
Zo magisch om te zien en te voelen waartoe we als mens in staat zijn als we denken niet meer verder te kunnen. Er is altijd nog iets in ons wat er voor zorgt dat we nog een stap kunnen zetten. In noodsituaties zijn mensen tot extreme handelingen in staat.

Met een paar krachtige Strengths in mijn top 12 is het voor mij een eitje om nog wat gas bij te geven als het moet. Wetende dat ik daarna moet terugschakelen. Omdat ik ook héél goed weet dat in die energie kan blijven hangen en het verkeerd kan aflopen. Deze Strengths ben ik dankbaar voor en helpen mij bijvoorbeeld:
Op belangrijke momenten dingen voor elkaar te krijgen die nog niet eerder zijn gedaan (een hond op de longafdeling binnenkrijgen).
Een hele uitvaart te regelen (samen met m’n zus).
Er voor anderen te zijn.
Vier weken alleen met mijzelf opgescheept te zitten en ondertussen op een groot huis met dito tuin te passen en aan een nieuw boek te schrijven.

 

Onze ziel reist te paard

Mijn zomer bestond dus uit vier weken op mijzelf aangewezen te zijn. Met in de weekenden een bezoek van mijn man. Na 32 jaar hadden wij tijdelijk een LAT relatie 😉
Ergens had ik gewild dat ik tijdens die vier weken in de stilte kon zakken, in mijzelf kon zakken en kon gaan voelen.
Mijn eigen verdriet kon gaan toelaten. Realiseren dat ik mijn moeder eind juni had verloren.
Verdriet en pijn waren er wel uitgekomen, maar de therapeut in mij wist dat er nog ergens een knop om moest om er meer uit te laten komen. Maar het kwam maar niet.
Op de één of andere manier had ik niet in de gaten dat ik nog in ‘overleef-modus’ stond.

Het was ook allemaal zo snel gegaan dat het rationeel moeilijk te bevatten was.
‘Onze ziel reist te paard’ zeg ik vaak, maar mijn ziel had een aantal weken in de snelste raceauto ter wereld gezeten. Althans, mijn ziel had uit man en macht geprobeerd de auto bij te houden. Tevergeefs.
Zoiets. Het duurde dan ook even voordat mijn ziel, lichaam en mind elkaar vonden.

Dat gebeurde toen ik na vier weken weer thuis was. Met een gigantische BOEM knalde mijn lichaam, ziel en mind in elkaar.
Een mega botsing in mij. Hoge koorts. Spierpijn. Gewrichtspijn. Knock-out.
“Griep”, was mijn eerste en logische gedachte.
Ergens in de verte fluisterde mijn ziel wat anders, maar ik weigerde dit te willen horen. Geen tijd, geen ruimte. Was al vier weken uit de running. Ik moest door. Werk aan de winkel.
Aangezien een behandeling met etherische oliën na drie keer nog niet aansloeg gooide ik het over een andere boeg. “Wat als het wat anders is?” zei ik tegen mijn man. Andere aanpak. Geen virus aanval maar een behandeling gericht op energie toename. De fluistering van mijn ziel kreeg aandacht. Het werd het zogenaamde ‘Chi protocol’.
Bingo!
Mijn ogen konden zich letterlijk weer openen en ik voelde de energie in beweging komen.

 

Fluistering van mijn ziel

Maar ook… De fluistering van mijn ziel werd krachtiger. “Je hebt een burn-out”.
Gedachtes struikelde over elkaar heen. Hoe had ik de signalen kunnen missen?! IK?!?!?!
Maar ook de bekende gedachtes als “komt niet uit, dat gaat natuurlijk veel langer duren dan ik wil, lekker voorbeeld als gecertificeerd CSR/Burn-out coach, maar gelukkig is dit pas mijn tweede burn-out en was m’n eerste èn laatste burn-out 25 jaar geleden, er moet nog zo veel gebeuren…”.

Enfin, ik ken de weg.
Er dwars doorheen.
Hoe meer weerstand ik ga bieden, hoe langer het duurt.
Veel slapen. Heel veel slapen.
Alleen doen wat ik leuk vind en energie van krijg.
Goed eten en lekker eten.
Hogere dosis supplementen.
Fysiek herstellen.
Mentaal alles op orde brengen.
Alles in mij weer in balans zien te krijgen.

Voor nu? Mijn agenda is tot 25 september geblokt. Eerst ik. Daarna is er ruimte voor jou. De redder moet eerst zichzelf een reddingsvest omdoen voordat ze jou kan ‘redden’. Een uitspraak van een vriend van jaren geleden die ik nooit vergeet.
M’n plannen voor de toekomst heb ik even op de lange baan geschoven. En ik kan je vertellen, die zijn mooi!!! Het mooie aan deze dagen? Ik heb nu alle tijd om die plannen en beelden de ruimte te geven. Ze ontstaan vanzelf in mij en krijgen steeds meer vorm.

Mijn kaars was even opgebrand.
Aan twee kanten.
Langzaam maar zeker begint er aan één kant weer een vlammetje te komen.

©Aranka Reeuwijk